Voor Theo van Ingeborg Schipflinger

„Veel geluk“, zei koning Neptun, toen zijn jongste dochter Lola Meeriola hem meedeelde, dat zij niet meer in de diepe zee wilde leven, maar naar een nieuw vaderland wilde zoeken. Sinds de mensen waren begonnen met reusachtige olietankers de zeeën te doorkruizen, de wateren leeg te vissen en het ecosysteem te vernietigen, werd het vroegere kristalzuivere, heldere water onophoudelijk viezer en troebel. Zeebewoners waren het wel gewend, in het halfdonker en schaduwen te leven, maar nu kwamen er steeds meer dagen waarin ze niet meer de eerste lichtstraal in de ochtend, niet eens meer de zon, maan en sterren konden zien. Nee, hier wilde de altijd al rebelse Lola niet meer blijven!

In het eerste licht op een zondagochtend maakte Lola zich bereid, haar vertrouwde onderwaterwereld te verlaten. Het afscheid van haar vader, haar broers en zussen en de andere bewoners van de stad op de zeebodem was voor haar niet makkelijk. “Ik weet niet, of ik ooit nog terugkom”, zei Lola in de stilte een aantal keer, “maar ik MOET gaan, wat me daar boven ook te wachten staat”.

Ze zweefde, zonder nog een keer om te kijken, naar boven. Haar blauwgroene staart lichtte kort op, toen ze het glanzende wateroppervlak tegemoet zwom.

Lola Meeriolas zoektocht naar een nieuw thuis voerde haar over alle zeeën en continenten van deze aarde, over bergen, rivieren en meren. Wanneer de moeheid haar overviel, nodigden dolfijnen, walvissen en andere dieren haar uit, om op hun sterke ruggen uit te rusten. Ze vocht tegen zeemonsters, ontmoette dappere matrozen en onbevreesde piraten, zag op het water en aan land veel moois, maar ook verschrikkingen. Toen werd Lola zeer verdrietig en verloor bijna de moed om verder te reizen. Maar diep bij haar van binnen wist ze: Ergens op de wereld is ze er nog, die mooie wereld! Zo reisde Lola steeds verder en stopte er op den duur mee, de dagen en weken, maanden en jaren van haar trektocht te tellen..

Op een dag, toen Lola dacht dat haar krachten niet meer toereikend zouden zijn om de plek van haar dromen te vinden, droeg een kolossale adelaar haar op zijn sterke vleugels door het majestueuze berglandschap van de Hohe Tauern en zette haar midden in het beschermd natuurgebied af. “Kijk hier maar eens rond, ik geloof dat je hier vind wat je zoekt!”, kraste de heerser van de lucht, voor hij zich weer naar boven afzette, de top van de Großglockner tegemoet.

De avond en de nacht bracht Lola op een bed van mos door, ze dacht nergens aan, ademde alleen de zuivere lucht in, luisterde naar het ruisen van de bomen. Als het eerste daglicht opkwam en de vogels hun ochtendgezang begonnen, bewoog Lola zich in de zonnige richting van het nationaalpark Kärnten. Steeds meer nam het gevoel toe, snel THUIS te zijn.

Haar weg voerde Lola door een vrijwel onberoerd natuurlandschap, zeldzame plantensoorten doemde op langs haar weg. Door gigantische ravijnen en over schaduwrijke boswegen met zicht op het Mölltal kronkelde de zeemeermin op het dal toe. In een glasheldere spiegeling van een bergmeer kon Lola zichzelf herkennen. Vol, koperrood haar, smalle, groene ogen, melkwitte huid en vanaf de heupen naar beneden een gestroomlijnde blauwgroen glinsterende silhouet.

Een tijdland liet Lola zich op haar rug in het heldere verfrissende water in de zee drijven, en keek naar boven naar een gigantische baardgier, die hoog boven aan de hemel zijn ronde vloog. Later liet zij zich van het bruisende water van een bergbeek naar beneden in het dal dragen.

In de buurt van het plaatsje Lainach, landde Lola Meeriola een beetje hard in een zacht ruisende beek, waar het wemelde van de forellen. Onder de dichte stuiken aan de oever was het aangenaam koel, donkergroen en vochtig. Alles was precies zo, zoals Lola het graag mocht.

Onverwachts kwam de zeemeermin bij een grot, - nee, het handelde na beter gekeken te hebben, om een opengelaten ijzermijn. Uit het binnenste van de mijn was het borrelen van water te horen. Lola draaide zich een keer om haar eigen as en verkende aandachtig de omgeving. Haar ogen fonkelden: Zij bevond zich op een prachtige plek, omhuld van laaghangende twijgen. Lola keek omhoog in het baldakijn van bladeren, ze had het gevoel in een kerk met stralend gedempt licht te staan en verzonk in een diepe vreugdige rust. Zij had haar plek van haar dromen gevonden.

Dit alles heeft zich lang, lang geleden afgespeeld. Omdat zeemeerminnen zoals bekend onsterfelijk zijn, is Lola Meeriola ook vandaag nog in Lainach, in de buurt van het Margarethabad, thuis. Soms, in heldere maanverlichte nachten, kan men haar van adembenemende watervallen zien duiken, of in het heldere water van de Möll zien zwemmen. Magische melodieën, die zelfs de golven stil laten staan om te luisteren, klinken dan door het dal.

Zou u aan alles twijfelen, dan vraag het toch de jagers en vissers, die in het nationaalpark Hohe Tauern op weg zijn! Of, nog beter: Vraag het aan de familie Ebner van het hotel Margarethenbad www.erholung.at. Zij zullen u bevestigen, dat alles PRECIES zo is, zoals ik het in mijn verhaal verteld heb!

© Ingeborg Schipflinger voor www.meerjungfrau.at

terug